MOM COLUMN Aan de MOM-deur

Nog maar net aan het werk in het MOM-pand in de Kruidenbuurt, klopt eenbuurtbewoonster zomaar op het raam. Ik open de voordeur en ze valt gelijk in huis met de openingszin:

“Ja, ik zag dat jij er was en ik zag licht branden, dus ik kom maar efkes langs om jou gelijk wat te zeggen.”
Ik steek een hand vooruit, stel me voor en nodig haar uit naar binnen te komen. Maar ze weet al wie ik ben uit het bewonerskrantje van de Tiwos. Ze laat me niet uitpraten en in die consternatie vergeet ik haar naam. “Ja, ge lijkt ook nog op de foto” vervolgt ze direct.
“Ik kom niet binnen want ik moet verder, ik wil u eigenlijk maar één ding komen zeggen, en dat is: als jij hier wat gedaan wil krijgen in de wijk, of jij asjeblief de Kruidenbuurt ook niet zo negatief af wil schilderen zoals dat altijd in de krant staat. Dus niks van impulswijk, prachtwijk of Vogelaarwijk. Er gebeurt hier wel  eens wat, dat geef ik grif toe, maar het is hier ook goed wonen. Als het echt zo slecht was als de kranten en de gemeente schrijven, dan was ik hier allang weggeweest. Het is goed wonen en leven hier in de wijk, als ge dat maar wit”.
Nou, dat is pas een binnenkomer. Ik nodig haar nogmaals uit om een bakje koffie te komen drinken en haar verhaal nog verder te komen vertellen. Maar ze blijft met de fiets aan de hand aan de deur staan. Een vrouw, blond gekapt, ietwat zonnebankbruin, van pakweg een jaar of zestig, schat ik in.
“Nee, ik heb nou haast, maar ik wou je dat effe gezegd hebben voordat je hier begint. Als gij het een bietje goed voor hebt met onze wijk, dan komen we elkaar zeker nog tegen”.
Ondanks haar haast blijft ze in de deuropening staan en vervolgt haar verhaal.
“Ik woon hier al 32 jaar, ik heb veul mensen zien komen en ook weer veul zien gaan. Ach er zit wel eens iemand tussen die een bietje raar doet, maar zijn we allemaal wel zo perfect”
Ik geniet van deze gratis wijsheden zo aan de deur. Mijn gsm rinkelt maar die laat ik graag lopen voor dit mooie gesprek. Laat ik deze boodschap zo aan het begin van mijn MOM-tijd maar goed tussen mijn oren knopen.
“Ik ga verder op pad want ik ga de kleinkinder van school halen en efkes oppassen. Dat is zo leuk om als Oma op die klein mannen te passen. Ja, en ook die wonen aan de andere kant van de Kruidenbuurt, dus ik ben er zo op het fietske.”
Ze wijst in de richting van de speeltuin en dit keer voegt ze de daad bij het woord en springt op haar fiets en zwaait. Ik roep haar na dat ze nog een keer terug moet komen als het licht brandt. Voor een bakkie, een bakkie positieve ‘wijkimpuls’, oeps, gewoon een bakkie positieve Kruidenbuurt.

Ralf Embrechts ~ MOM, 10 december 2008