Drempels

MOM-bericht

Een van mijn buurvrouwen klopte op haar raam ten teken dat ze een bakkie koffie klaar had. Binnen hoorde ik, nog voor een tweede slok, haar relaas. Ze was tijdelijk aan een rolstoel gekluisterd, haar heup had het plots begeven, maar ze zou over een tijdje weer lopen, als een kievit, verzekerde de dokter, alleen wanneer, tja dat wist ze nog niet.

De huizen in ons rijtje worden gekenmerkt door een flink hoge drempel, een overblijfsel van een renovatie. Juist die drempel is voor de kersverse rolstoelrijdster nu een maatje te hoog. Met de beste wil van de wereld komt ze er op armkracht niet over heen.
Ze besloot te gaan bellen of iemand haar van een verhoging kon voorzien. Haar huurbaas, de woningbouwcorporatie, verwees haar naar de gemeente, het was immers gemeentegrond. Publieke werken stuurde haar naar de WMO, de WMO naar Loket Z; daar wist men alvast te vertellen dat het 200 euro ging kosten, maar dat ze dat bij haar zorgverzekeraar of bij de sociale dienst moest aanvragen. Haar zorgverzekeraar vergoedde die kosten alleen als het zeker was als ze meer dan een half jaar in de rolstoel zou blijven rollen, want zo stond het in hun systeem en ze konden niet aan de gang blijven…

We investeren in wijken, niet in stenen maar in mensen; investeren in mensen om mensen sterker te maken, zodat ze zelf, soms met een steuntje in de rug, hun leven kunnen leiden dat ze graag willen.
Maar maken we van mensen in de wijken ook een soort van Don Quichottes die te paard of te rolstoel alle loketten in onze stad bestrijden, die zich niet murw laten slaan door verwijzing op verwijzing, die straks de uithoeken van de sociale kaart in dit land van regels, pegels (en zegels) beter kennen dan welke werker dan ook.

Leer en laat onze werkers werken met lef,
…     lef om je niet te verschuilen achter een loket,
…     lef om niet als richtingaanwijzers richting niemandsland te functioneren, maar
…     lef om niet los te laten als je er niet zeker van bent dat het ‘estafettestokje’ ook daadwerkelijk overgenomen wordt, en
…     lef om de grenzen van de regels op te zoeken, i.p.v. ver ervoor op te houden met denken,
…     lef om te werken los van procedures, wetten, systemen en handboeken.
…     lef om een evenwicht te vinden tussen ziel en zakelijkheid,
…     lef om dienst zo te verlenen zoals jezelf geholpen zou willen worden.
Met de juiste portie lef sta je weer in je kracht om de mensen te laten merken dat ze meetellen. Dan kun je waar nodig zorgen voor dat steuntje in de rug.

En mijn buurvrouw, die vond een handige buurman met een paar scheppen zand, die haar stoep verhoogde. Tijdelijk of blijvend, WMO of bijzondere bijstand, buurman kreeg een pilsje als beloning.

Ralf Embrechts, april 2009